Deel 1: Instant Mind Switch
“Hoe wil je dat andere mensen je zien? Hoe wil je overkomen? Want nu ben je kleurloos en kleuren mensen zelf in wat ze willen zien…”. Kan tellen als vraag die Ilse me meegeeft tijdens onze eerste ontmoeting.
Aangezien ik hier nog nooit eerder heb over nagedacht, moet ik even zoeken naar een antwoord. Gewoon al ‘gezien’ worden op zich zou al een fijne verandering zijn. Het is al een hele tijd geleden dat ik me nog ‘gezien’ voelde. Het gevoel dat je gewaardeerd wordt, erkend in wat je doet en wie je bent. En wie ben ik eigenlijk?
Het was vreemd na 18 jaar moederschap te concluderen dat dat het enige was dat nog overbleef…’mama’ zijn. Een taak die ik van harte en naar mijn bescheiden mening met verve volbreng maar die al de rest heeft overwoekerd. Er was zelfs geen rest meer.
‘Op zoek gaan naar jezelf’ klinkt wat zweverig en ook ik zal in het verleden wel eens meewarig het hoofd geschud hebben als ik iemand hoorde verkondigen dat hij op zoek was naar zichzelf maar t is een wree koude douche als je plots niet alleen je gezin en je partner maar ook nog jezelf blijkt kwijt te zijn. Zonder dat je er erg in had. Hier wat water bij de wijn, daar wat afgevlakt, links wat aangepast, rechts wat afgezwakt,af en toe nog een beetje weggommen en wat overblijft, is iemand die je niet meer herkent.
Alsof je 18 jaar lang spaart voor die mobilhome waarmee je dan op reis kan gaan als de kinderen wat groter zijn (want je maakt jezelf ook wijs dat dat is wat je wil) en plots zie je de mobilhome vertrekken met een jonge, blonde vrouw op jouw passagiersplek… En daar sta je dan. Slik. En dan besef je dat de luchthaven misschien ook wel een optie is. Maar je hebt geen ticket, geen voorbereiding, geen plan en wel 1000 verschillende vluchten die je kan nemen. Hoe begin je daar in godsnaam aan? En hoe of waar of wanneer vind je iemand die je wil vergezellen?
Want wie wil er nu een leeggezogen en kaalgeplukte moederkloek met 5 kinderen als er zoveel rondborstige, jonge, flukse kippetjes rondscharrelen? En waar is de tijd naartoe dat je zelf tot dat grut behoorde? Wat is er met dat lijf gebeurd?
Het is moeilijk om uitspraken als ‘maar je bent toch een mooie vrouw’ dan als zijnde ‘de waarheid’ te aanhoren als je vervangen werd voor een ‘beter’ ? exemplaar. Ik zie geen Sneeuwwitje als ik in de spiegel kijk. Een oude heks lijkt me nu ook wel net een brug te ver maar ik vermijd die spiegel dan nog liever. Ik beschik niet meer over stevige borsten die mooi een decolleté vullen, mijn neus is te groot en te krom, mijn tanden staan scheef (daar waar tegenwoordig iedereen met een parelwitte tandpasta-smile lijkt rond te lopen) en ik heb al helemaal geen lange lokken meer die ik sensueel naar achter kan zwieren…Mijn haardos –enfin, mijn luttele sprieten- zijn zonder twijfel mijn grootste complex. Iedereen ziet dat ook en een kapsel heeft een enorme invloed op hoe je eruit ziet. Aangezien ik enkel nog kan opteren voor jongensachtig kort weet je meteen hoe vrouwelijk ik me daarbij voel :p.
Maar goed, wat wil ik dat mensen zien?
Al vraag ik me af wat ze nu zien. Zouden ze hetzelfde zien als ik? En, niet te vergeten, hoe wil ik mezelf zien? Hmm, ik zou willen dat ik een kamer kon vullen bij het binnenkomen. Dat ik opgemerkt wordt. Dat ze denken ‘O, dat ziet er me nu eens echt een vrouw uit de 1000 uit. Wat een toffe, lieve, hartelijke, warme, vrolijke, sportieve, stoere, (te) gekke, sensuele, spannende vrouw. Die zou ik graag willen leren kennen. Wat zou ik me vereerd voelen met zo’n vrouw aan m’n zij. Tegelijk krachtig en zacht. Open en spontaan. Vol zelfvertrouwen. Sterk en stralend. Een natuurlijke schoonheid. Een kanjer. Eentje die de moeite waard is…’ En daar dan ook zelf overtuigd van zijn. Dat vooral.
Ik kocht mezelf na afloop van ons gesprek alvast een aardbeientaartje. Om mezelf te vieren. Wie ik ook mag blijken te zijn.
Deel 2: instant ‘style’ switch
Pokkezenuwachtig was ik die zaterdagmiddag. Genre ‘ik plas sebiet in m’n broek en het zal niet alleen aan m’n zwaar op de proef gestelde bekkenbodemspieren liggen’. ( De goede raad van gyn en kine ten spijt heb ik die inderdaad niet voldoende getraind. Tot 5x toe niet. Need I say more :p ?) Maar daar zou het dus niet aan liggen. Wel aan de zenuwen.
Ik had nochtans het volste vertrouwen in Ilse en haar team. Maar toch. Toen ze me naar m’n verwachtingen vroeg, had ik er zelfs geen. Wel schrik. Schrik om de vrouw in de spiegel niet te herkennen als mezelf. Schrik om 1 of andere opgetutte diva te zien staan die niet bij me paste. Schrik om de oude, vertrouwde,veilige ‘look’ los te laten. Schrik om mezelf letterlijk en figuurlijk te kijk te zetten voor de camera..
Nieuwsgierigheid en hoop ook wel. Benieuwd naar de vamp die er misschien in me verscholen zou zitten. Maar vooral schrik. En zenuwen. Of was dat al duidelijk?
Om te beginnen nam Tom eerst m’n wenkbrauwen onder handen. Als een wenkbrauw echt zou dienen om te wenken dan kon ik met de mijne ondertussen landingsinstructies geven aan een Boeing 747. Bij mistig weer dan nog. Tot grote ergernis van Oudste Dochter trouwens. Maar ik ben een leek en dus leek het nergens naar.
Nadat er ééntje bijgewerkt was, zag ik echter zelf in dat oudste dochter al die tijd overschot van gelijk had. Wat een verschil. En dju, ik heb best wel mooie ogen. Op de tafel voor me stond een mozaïek aan potjes, borstels en potloden: consealer, foundation, gloss, mascara… Het walhalla voor dochterlief, een ‘wasdana’ voor mezelf. Na een eerste basis werd de stoel omgedraaid en kon ik de transformatie niet langer volgen. Maar de complimenten vlogen me ondertussen om de oren. (Mijn flaporen om preciezer te zijn. Mijn moeder plakte ze vroeger met plakband tegen mijn hoofd in de hoop dat ze rechter zouden groeien. Nice try,mom :p. Ze flappen nog steeds een beetje. Vooral het rechtse. Maar ik lig er niet wakker van. )
Complimenten dus. Over mijn huid.. m’n ogen.. m’n lippen… zelfs m’n jukbeenderen. Dat ik tussendoor ook nog eens 8 jaar jonger werd geschat, deed me alleen maar nog meer glunderen. En al kon ik op dat moment zelf niks zien, de blikken van de mensen rond mij spraken ondertussen boekdelen. En hun commentaren ook. “ Wow, wat zie je er goed uit. “ “ Amai, wat een vamp. “ “ Zeg…die ogen..zo mooi… “
Als een hamster die z’n wangen volpropt, nam ik de lovende woorden in me op. Een eerste ‘reveal’ volgde en m’n mond viel open. Of nee ‘ o my god jongen ! ‘ floepte eruit als ik me niet vergis. Ik begreep op slag waarom Tom een make-up artist wordt genoemd. Nooit gedacht dat ik er zo –euhm- ‘hot’ kon uitzien.
Vervolgens ging Jirka aan de slag. Een heerlijke dame met pure magie in haar vingers. Dat is de enige verklaring die ik kan geven aan wat zij met m’n luttele haarsprieten tevoorschijn wist te toveren. ‘ Ik had gedacht aan dit kleurtje..’ ‘ Waaaaat? Gaan we voor blond?? Are you kidding me??? ‘ Maar ze wist wat ze deed, bleek achteraf. Ik had zowaar een kapsel. En wat voor één. Jong, vrouwelijk, speels. En het stond me nog ook!
Chris hielp me de juiste BH te kiezen. Ook nooit m’n favoriete bezigheid geweest. Na 5 zwangerschappen en 2x borstvoeding is het vet namelijk wat van de soep. Of de borst in dit geval. Geen pronte, stevige, bolle boezem meer dus. En de ene nog net wat platter dan de andere. Blijkt dat bij quasi elke vrouw wel het geval te zijn. En blijkbaar moet je dan afgaan op de grootste borst bij het kiezen van een BH. Dus ja, aan de andere kant is die BH dan niet helemaal gevuld. Maar dat is NORMAAL ! En onder een T-shirtje zie je dat helemaal niet. Wist je trouwens dat een rode BH onzichtbaar wordt onder een wit topje? Zelf uitgetest. Na vakkundig advies van Chris weliswaar. Ilse gaf ondertussen instructies aan de zijlijn ‘en dan neem je die borst zo maar eens even vast en dan…’ Euhm…ok dan. Na verloop van tijd waren m’n borsten meer gekneed dan een zondags pistoletje van de plaatselijke warme bakker. Een mini-pistoletje weliswaar. Maar ik voelde me hoe langer hoe meer tevreden met m’n lijf en als je al 10-tallen jaren BH’s verkoopt, heb je waarschijnlijk al alle maten/soorten en gewichten de revue zien passeren. No big deal dus.
De juiste tenue’s werden uitgezocht – wat een toffe kleedjes brengt Marcel eigenlijk op de markt? Ik deed mezelf er na afloop maar liefst 3 cadeau. Gewoon. Omdat ik het waard ben. En een broek. En 2 t-shirts. En een jumpsuit. En 3 BH’s. En een bikini… OK. ’t Zou kunnen dat ik me een beetje liet gaan. Een beetje veel. Maar aangezien ik het type vrouw ben dat gaat shoppen voor zichzelf en dan uiteindelijk enkel spullen voor de kinderen mee naar huis zeult, heb ik het mezelf gewoon eens gegund. En het deed zo’n deugd J.
Wouter van Pearle zorgde voor de spreekwoordelijke kers op de taart en zorgde voor een coole nieuwe bril. Geen braaf bruin maar hip zwart met fijn montuur. Van verwennerij gesproken…
Ik voelde me niet alleen fantastisch, ik zag er ook fantastisch uit! En ja, dat durf ik zomaar te zeggen over mezelf. En ik meen het nog ook!
Op de fotoshoot die volgde, waande ik me een echt fotomodel. Qua looks dan toch. Het poseren begon ik maar net een beetje onder de knie te krijgen bij de laatste foto’s.
Het wordt dus misschien wel nog even zoeken naar eentje waarop ik niet Chandler-gewijs mijn beste foto-smile naar boven haal. (En voor wie dit niet begrijpt: kijk maar eens naar een aflevering van Friends. Meer bepaald ‘the one with the engagement photo.’ Alle andere zijn ook de moeite maar gaan niet direct verduidelijken wat ik net bedoelde. Soit.)
Kort samengevat: wat. een. weekend. Het blijft maar nazinderen. Het was spannend, plezierig, gezellig, leerrijk, verrassend, verrijkend, onthullend, confronterend, beetje emotioneel en vooral ook lots of fun!
Ik had de eer en het genoegen enkele geweldige en ietwat prettig gestoorde mensen te mogen leren kennen. Mezelf incluis. Een nieuwe ik. Of misschien ben ik nu wel weer de oude. Degene die ik oorspronkelijk was maar kwijt speelde onderweg. Ingepalmd door mijn mama-versie. Overwoekerd door belemmerende overtuigingen en ongewild in een hoekje gedrukt. En dan nog beginnen geloven dat ik daar thuis hoorde ook. Hahaha. Who was I kidding !?!
PS: En wat dat water en die wijn betreft…geef mij maar champagne J ! Hoppa!
